We gebruiken vaak plastic zakken om boodschappen te doen en in te pakken, maarsamengestelde zakkenworden steeds populairder. Veel mensen vragen zich af of composietzakken vaker kunnen worden hergebruikt dan gewone plastic zakken. Vaker hergebruiken bespaart immers geld en is beter voor het milieu. Het antwoord is duidelijk: composietzakken zijn inderdaad beter herbruikbaar dan gewone plastic zakken. Dit is geen willekeurige uitspraak. Composietzakken zijn duurzaam en kunnen vele malen worden hergebruikt, terwijl gewone plastic zakken al na één of twee keer gebruik kapot kunnen gaan.
Normale plastic zakken zijn gemaakt van een enkele laag polyethyleen of polypropyleen en zijn erg dun, doorgaans slechts 0,02-0,03 mm. Dit materiaal en de dikte maken ze minder duurzaam. Als er bijvoorbeeld scherpe voorwerpen zoals botten of schelpen worden aangetroffen in gewone plastic zakken met groenten, kunnen ze de zak gemakkelijk doorboren. Zelfs als de tas gevuld is met zachte spullen zoals kleding of andere spullen, kunnen de handvatten gemakkelijk breken als je zware spullen over een korte afstand hebt vervoerd, waardoor de tas na slechts één of twee keer gebruik in wezen onbruikbaar wordt. Bovendien zijn gewone plastic tassen bijzonder delicaat en kwetsbaar voor zowel zonlicht als kou. Als je ze een paar dagen op een balkon laat staan, worden ze broos en breken ze gemakkelijk. In de winter, als de temperatuur daalt, kunnen ze uitharden en barsten, waardoor hergebruik vrijwel onmogelijk wordt.
Samengestelde zakkenworden gemaakt door twee of meer materialen te combineren. Veel voorkomende voorbeelden zijn plastic en niet-geweven stof, plastic en aluminiumfolie en meerlaags plastic. Ze zijn doorgaans veel dikker dan gewone plastic zakken, meestal tussen 0,05 en 0,1 mm, en sommige zelfs dikker. Deze composietstructuur, gecombineerd met het dikkere materiaal, verbetert de taaiheid, het draagvermogen en de omgevingsweerstand aanzienlijk. Bijvoorbeeld een gebruikelijk plastic-non-wovensamengestelde tasheeft een buitenste laag van niet-geweven stof die de slijtvastheid en treksterkte van de tas verhoogt, terwijl de binnenste plastic laag waterbestendigheid biedt, waardoor lekken wordt voorkomen, zelfs als deze licht nat is. De handvatten zijn bestand tegen scheuren bij het dragen van zware voorwerpen, en zijn ook minder gevoelig voor lekke banden bij gebruik met licht scherpe voorwerpen. Ik heb composiettassen gebruikt om huishoudelijke artikelen in te vervoeren, en ze hebben het goed volgehouden, zelfs na verschillende verhuizingen. Ik heb ze ook gebruikt om seizoenskleding mee te nemen, ik heb ze al meer dan tien keer gebruikt en ze werken nog steeds prima. Als het een gewone plastic zak was geweest, zou deze gescheurd en onbruikbaar zijn geworden.
Samengestelde zakkenkunnen in een veel breder scala aan situaties worden gebruikt dan gewone plastic zakken, waardoor complexere situaties mogelijk zijn en meer hergebruik mogelijk is. Wanneer ze bijvoorbeeld worden gebruikt voor het bewaren van verse producten, zullen gewone plastic zakken voor gekoeld vlees of zeevruchten zacht worden nadat ze in ijswater zijn gedrenkt, waardoor hun draagvermogen afneemt en mogelijk gaat lekken, waardoor ze na slechts één gebruik onbruikbaar worden. De aluminiumfolie- of meerlaagse kunststofcomposietzakken die in composietzakken worden gebruikt, zijn echter niet alleen waterdicht, maar bieden ook een zekere mate van isolatie. Ze zijn bestand tegen verzachting en lekken wanneer ze worden gebruikt voor het bewaren van gekoelde producten, en kunnen na gebruik worden gewassen en gedroogd, waardoor ze de volgende keer opnieuw kunnen worden gebruikt. Voor items zoals cosmetica en elektronica die beschermd moeten worden tegen vallen en krassen bieden gewone plastic zakken weinig bescherming en kunnen ze de inhoud gemakkelijk beschadigen. Composiettassen zijn echter duurzamer en bieden enige demping en bescherming, waardoor ze voor deze artikelen kunnen worden hergebruikt, in tegenstelling tot gewone plastic tassen die na slechts één gebruik moeten worden weggegooid.
